Title : Kiss me darling!~
Couple : เทอร์มิส x ครีอุส , ไอซอท x เฮฟเฟตัส
Rate : PG13
หลายวันมานี้ข้าจำเป็นต้องออกไปจัดการกับอมนุษย์บ่อยเสียเหลือเกิน จู่ๆมีอมนุษย์มาเผ่นผ่านในเมืองลีฟบัดได้ยังไง มันไม่รู้บ้างเลยเหรอว่าที่นี่เป็นสถานที่ที่มีเทพอัศวินทั้งสิบสององค์อาศัยอยู่เชียวนะ! มันจะมากเกินไปแล้วที่เล่นโผล่มาไม่เว้นวันแบบนี้ มันทำให้ข้าต้องเสียพลังงานโดยใช่เหตุนะ! แถมฤดูนี้ยังไม่ใช่ฤดูของบลูเบอรี่และสตรอเบอรี่อีกต่างหาก มันทำให้ไอซอทไม่มีวัตถุดิบหลักในการทำขนมให้ข้า! แถมบลูเบอรี่และสตรอเบอรี่ยังเป็นรสชาติที่ข้าโปรดปรานมากที่สุดอีกต่างหาก เจ้าอมนุษย์ตัวเหม็นเขียวเอ๊ย!!! เอ็งไม่ตายดีแน่!!! (?)
หลังจากกลับมาจากการซัดเจ้าอมนุษย์ ข้าก็เหน็ดเหนื่อยสุดกำลัง ตัดสินใจมุ่งหน้าไปยังห้องของไอซอทเพื่อมาเอาขนมพายรสนม รสใหม่ของไอซอทที่เจ้าตัวเพิ่งแนะนำให้ข้าลองกิน เพราะว่าบลูเบอรี่และสตรอเบอรี่หายากเหลือเกิน ถึงจะถูกอกถูกใจข้าพอสมควร แต่ก็ยังสู้บลูเบอรี่และสตรอเบอรี่ไม่ได้อยู่ดี!
ข้าเปิดประตูเข้าไปโดยไม่ทันได้เคาะ สิ่งที่ปรากฏในสายตาข้า ไม่ใช่ไอซอทคนที่ข้าควรจะเห็น แต่กลับเป็นเทพอัศวินเฮฟเฟตัสแทน เขากำลังตั้งอกตั้งใจกับการกินคุ้กกี้กับน้ำชาตรงหน้าอยู่ พอเห็นข้ายืนอยู่ที่ธรณีประตู เขาก็ชะงัก
“เจ้ามาทำอะไรที่นี่น่ะครีอุส”
น้ำเสียงของเฮฟเฟตัสสูงขึ้นเล็กน้อย เหมือนเขากำลังพยายามจะหลบสายตาข้า
ข้าไม่ตอบ พลางเดินเข้ามาในห้อง ปิดประตูตามหลังและมองไปยังบรรยากาศรอบๆห้อง..
ไม่มีวี่แววของไอซอทเลย?
ข้าส่งยิ้มสว่างไสวไปให้เฮฟเฟตัส
“ข้าต่างหากที่ควรจะถามเจ้านะ เฮฟเฟตัสที่รัก”
เฮฟเฟตัสมีสีหน้าลำบากใจทันที เฮอะ! ก่อนหน้านี้ข้าดันไปเห็นเฮฟเฟตัสและไอซอทกำลังนั่งคุยกันอยู่ในสวนของตำหนักฝั่งขวา ถ้าเป็นบริเวณนั้นน่ะปลอดคน แถมยังเป็นสวนที่ปลูกต้นกุหลาบเยอะแยะอีกต่างหาก! ถ้าสองคนนั้นจะหารือกันเรื่องภารกิจโน่นนี่ ก็ไม่เห็นจำเป็นจะต้องไปนั่งคุยกันตรงนั้นเลยนี่นา แถมในตัวของทั้งคู่ยังมีออร่าสีชมพูเปล่งประกายจนน่าหมั่นไส้อีกต่างหาก มันคืออะไรกันนะ?
“ข้า..เจ้าไม่เห็นหรือ ข้ากำลังกินคุ้กกี้อยู่ ฝีมือของเทพอัศวินไอซอทใช้ได้เลยนี่ ข้าจะเข้ามากินบ่อยๆมันผิดตรงไหน”
ข้าเม้มปากพลางนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเฮฟเฟตัสที่ยังจ้องมองข้าด้วยความสงสัย ก็ข้ายังไม่ได้ตอบคำถามเขาเลยนี่นา
“ปกติเวลานี้เขากำลังทำขนมอยู่นี่ ภารกิจก็ไม่มีเสียด้วย เขาหายไปไหนนะ”
เฮฟเฟตัสขมวดคิ้วมากกว่าเดิม พลางจ้องมองข้าอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“ครีอุส..พูดแบบนี้แสดงว่าเจ้าเข้ามาหาเขาบ่อยสิท่า”
ข้าพยักหน้าตอบอย่างไม่ลังเล แน่สิ ก็ข้าจะมาเอาขนมส่วนของข้านี่!
ถึงตอนนี้เฮฟเฟตัสก็ลุกขึ้นยืนทันที
“เจ้ากล้าดียังไงถึงเข้ามาหาเขาถึงที่นี่ทุกวันน่ะ! เจ้ามี..เจ้ามีเทอร์มิสอยู่แล้วนะ!”
ข้าแกล้งทำเป็นตกใจนิดหน่อย ดูเหมือนความสัมพันธ์ของเฮฟเฟตัสกับไอซอทจะไม่ธรรมดาซะแล้ว เพียงแต่มันจะเหมือนกับความสัมพันธ์ของข้ากับแลนซ์หรือไม่ก็เท่านั้น
ข้าฉีกยิ้มอย่างใจเย็น
“ข้าไม่ยักรู้ว่าเจ้าจะโกรธมากขนาดนี้ เฮฟเฟตัสที่รัก ข้าไม่แย่ง ‘ของของคนอื่น’ หรอก!”
ข้าเน้นเสียงตรงคำว่า ของของคนอื่น เพื่อให้เจ้าตัวรู้ตัวเสียที ข้าไม่แย่งไอซอทไปจากเจ้าหรอก เจ้าเฮฟเฟตัสใจร้อนขี้หึง ข้ามีแลนซ์ของข้าอยู่แล้ว และแลนซ์ของข้าก็หล่อกว่าไอซอทด้วยนะ เขายิ้มให้ข้าบ่อยๆด้วย!
แต่ข้าไม่ได้พูดออกไปหรอก ข้าได้แต่ยิ้มแล้วเอ่ยต่อว่า
“เจ้าไม่ต้องคิดมากหรอก ข้าเป็นถึงเทพอัศวินครีอุสเชียวนะ ข้าไม่ทำให้เจ้าผิดหวังแน่ ข้ามาเอาขนมในส่วนของข้าน่ะ วันไหนที่ข้าไม่ได้กินขนมหวานละก็ ข้าจะต้องลงแดงตายแน่ เจ้าก็น่าจะรู้ดีนี่นา”
เฮฟเฟตัสถอนหายใจและนั่งลงตามเดิม ก่อนจะสะบัดหน้าด้วยความหงุดหงิด
“พอเจ้าพูดด้วยตัวเองว่า วันไหนที่เจ้าไม่ได้กินขนมจะลงแดงตาย ฟังแล้วมันดูแปลกพิลึกแฮะ”
ข้าเลิกคิ้ว
“เจ้าได้ยินมาจากไอซอทสิท่า…เขาพูดมากไหมเวลาอยู่กับเจ้า”
เฮฟเฟตัสมองข้างงๆ แต่ก็ตอบอ้อมแอ้ม
“อื้อ พูดเยอะสิ”
ดูเหมือนเจ้าตัวจะหน้าแดงไปแล้วเรียบร้อย ข้ามองเขายิ้มๆ
เฮฟเฟตัสที่รักในตอนนี้ช่างน่ารักน่าชังเสียจริงๆ ความรักเปลี่ยนแปลงไปได้ทุกอย่างจริงๆสินะ แต่ทำไมถึงไม่เปลี่ยน ‘คนคนนั้น’ กันละ!!!
ดูเหมือนว่าข้าจะทำหน้าบูดออกไปเด่นชัดจนคนตรงหน้าสงสัย
“เจ้าทะเลาะกับเทอร์มิสมาเหรอ”
ข้าส่ายหน้า และย้อนกลับ
“เจ้าทะเลาะกับไอซอททุกวันหรือเปล่า ข้าเห็นเจ้าชอบหัวเสียอยู่เรื่อยนี่”
เฮฟเฟตัสรีบตอบทันที
“เปล่า ไม่ได้ทะเลาะกันเลยตั้งแต่คบกันมา เขาทำให้ข้าใจเย็นขึ้นเยอะ…แล้วก็..”
ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะรู้ตัวเองแล้วว่าเผลอพูดอะไรออกไป จึงปิดปากเงียบโดยที่ยังพูดไม่จบเสียด้วยซ้ำ ตอนนี้ข้ารู้สึกอิจฉาสองคนนี้จริงๆ พวกเขาหวานกันเหลือเกิน แต่กับข้า!!! เทอร์มิสแทบจะไม่เคยบอกรักข้าด้วยซ้ำ!!! ไม่เคยบอกรัก ทั้งยังไม่เคยจูบข้าด้วย!!
คิดได้อย่างนี้ข้าจึงหลุดถามออกไป คำถามของข้าทำเอาเฮฟเฟตัสชะงักกึกทันที
“…เจ้าคบกับไอซอทมานานเท่าไหร่แล้ว พวกเจ้าเคยจูบกันหรือยัง?”
เฮฟเฟตัสตอบอึกๆอักๆ ไม่กล้าพูด แต่พอข้าจ้องเขม็ง เขาจึงยอมเปิดปาก
“…สองเดือนแล้วมั้ง..ส่วนเรื่องจูบ ราวสองสามครั้งแล้วล่ะ..”
ข้าลุกขึ้นยืนทันที
“ก็ดีนี่! เทอร์มิสไม่เคยจูบข้าเลยด้วยซ้ำ เราสองคนคบกับมาเกือบปีแล้วนะ! ทำไมล่ะ ข้าไม่มีเสน่ห์ขนาดนั้นเลยเหรอ ข้าไม่..ข้าไม่…ข้าจะทำไงดี!!”
เฮฟเฟตัสหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุก
“ใจเย็นน่าครีอุส ก็เทอร์มิสไม่ว่างนี่นา…”
“ไม่ว่างจูบข้าเนี่ยนะ! จูบไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ แค่สองนาทีก็ถือว่าเป็นจูบแล้ว เขาจะไม่แม้แต่จูบข้าสักวินาทีเลยเชียวเหรอ!”
เฮฟเฟตัสดึงข้าให้นั่งลง
“เจ้ามาบ่นตรงนี้ก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก ไปบอกกับเจ้าตัวโน่น”
วินาทีนั้นเอง ประตูห้องก็เปิดออก พร้อมกับเสียงนุ่มของใครอีกคนเอ่ยขึ้นพร้อมกัน
“ชาคส์! ข้าขอโทษ ข้ามาช้าไปหน่อย..ข้า..ครีอุส?”
น้ำเสียงของไอซอทตอนพูดกับเฮฟเฟตัสนั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยน แต่พอเห็นข้าเขาก็กลับไปใช้เสียงเย็นชาตามเดิม ข้าผุดลุกขึ้นยืนทันที
“เอาล่ะไอซอท! ข้าแค่มาเอาขนมเท่านั้น ยื่นมาให้ข้าเร็วๆ ข้าจะได้กลับห้องสักที วันนี้ข้าเหนื่อยมามากแล้ว”
ไอซอทเดินไปหยิบถุงขนมที่ประทับตราประจำเทพอัศวินครีอุส แล้วยื่นมาให้ข้า ข้ารับไปถือไว้ พึมพัมขอบคุณก่อนจะเดินไปยังประตูห้อง โดยไม่วายทิ้งท้ายให้คู่รักหวานแหวว (จนน่าหมั่นไส้) ว่า..
“ขอให้พวกเจ้ามีจูบครั้งที่สี่ในสองเดือนอย่างมีความสุข ราตรีสวัสดิ์”
ข้าผลุนผลันออกจากห้องไป ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ถึงเวลาใช้คำว่าราตรีสวัสดิ์ด้วยซ้ำ นี่มันเพิ่งทุ่มเดียวเองนะ! ข้าเก็บถุงขนมเอาไว้ในอกเสื้อด้วยความทนุถนอม ก่อนจะเดินลากเท้าไปยังห้องของเทอร์มิส
น่าเศร้าใจยิ่งนัก ของข้าต้องพูดว่าจูบครั้งแรกในรอบปีต่างหาก ไม่สิๆ ต้องบอกว่า ยังไม่เคยจูบสักครั้งในรอบปีสิถึงจะถูกต้องที่สุด แต่ถ้าเรื่องนี้ไปถึงหูของพระสังฆราชกับอาจารย์ของข้าล่ะก็! ข้าต้องตายแน่ๆ ถึงข้าจะมั่นใจว่าอาจารย์ข้ากับอาจารย์ของเทอร์มิสจะจูบกันนับครั้งไม่ถ้วนแล้วก็เถอะ! แต่ถ้าพวกเขาได้ยินว่า เทพอัศวินครีอุสผู้เป็นประมุขของเทพอัศวินทั้งสิบสอง ‘อยากมีจูบที่หวานหอมร่วมกับคนรักเป็นที่สุด’ แล้วล่ะก็…มีหวังโดนปลดจากตำแหน่งโดยที่เก็บหอมรอมริบได้ไม่เท่าไหร่แน่ๆ
ข้าหยุดความคิดไร้สาระลงเมื่อมาถึงหน้าห้องของเทอร์มิส ข้าลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะตัดสินใจเคาะประตูห้องสองสามครั้ง
“…เจ้ามาทำอะไรที่นี่น่ะ?”
เทอร์มิสเอ่ยมาจากทางด้านหลังข้า ข้าตกใจมาก
“เจ้าไม่ได้อยู่ในห้องหรอกเหรอแลนซ์..?”
เทอร์มิสเม้มปากพลางพยักหน้า
“อื้อ…ข้าเพิ่งกลับมาจากภารกิจ และตอนนี้ก็มีงานเอกสารรอให้ข้าสะสางอยู่อีกเป็นตั้ง เจ้ามีอะไรก็รีบพูดมาเถอะ”
ดูสิดู! ดูปฏิกิริยาของเขาที่มีต่อข้า…
นี่เราสองคนเป็นคนรักกันแล้วจริงเหรอเนี่ย บรรยากาศมันต่างไปจากเฮฟเฟตัสและไอซอทมากเลยนะ สองคนนั้นมีออร่าสีชมพูลอยอยู่เต็มไปหมด ของข้ากับเทอร์มิสคงมีแต่สีเทาลอยวนไปมาซะละมั้ง
ข้าไม่ตอบ เอาแต่จ้องมองเทอร์มิสอยู่อย่างนั้น..
ไม่ใช่ว่าข้าอยากให้เขาจูบหรอกนะ ข้าแค่อยากได้ยินหรืออยากจะรู้เท่านั้นเอง ว่าเขาในตอนนี้ ‘รัก’ ข้าบ้างหรือเปล่า เขาไม่เคยพูดเลยสักครั้ง และข้าก็จำได้ตลอดว่าข้าพูดให้เขาฟังมาแล้วอย่างน้อยสิบครั้งต่อวันด้วย
เทอร์มิสถอนหายใจพลางเปิดประตูห้อง
“เจ้ากลับห้องไปก่อนเถอะ เดี๋ยวข้าสะสางงานเสร็จจะรีบตามไป….”
แล้วเทอร์มิสก็ปิดประตูใส่หน้าข้าทันที!
ไม่ใช่ว่าเขาแอบซุกหญิงงามเอาไว้ในห้องหรอกนะ ถึงไม่ยอมให้ข้าเข้าไปน่ะ! แต่พอนึกขึ้นได้ว่านี่คือเทอร์มิส ไม่ใช่ไทรอน ข้าจึงได้แต่เดินคอตกกลับห้องไป
ข้ากลับมานอนกลิ้งไปมาบนเตียงราวครึ่งชั่วโมง ประตูห้องก็เปิดออก ข้าไม่ได้ล็อคประตูก็เพราะเขา เผื่อเขามาหาข้าแล้วข้าจะได้ไม่ต้องลุกขึ้นไปเปิดประตูทั้งที่ยังนอนขี้เกียจอยู่บนเตียง เทอร์มิสหอบเอกสารมาด้วยกองหนึ่ง เขาเห็นข้านอนอยู่บนเตียงก็ไม่ได้พูดหรือแสดงท่าทีแปลกใจอะไร เขาเดินไปวางเอกสารลงบนโต๊ะ ก่อนจะนั่งลงขีดๆเขียนๆเอกสารบนโต๊ะตัวนั้นด้วย ไม่ได้หันมาพูดกับข้าแม้แต่คำเดียว
“แลนซ์ เจ้าไปสืบมาได้หรือยังว่าเพราะสาเหตุอะไรช่วงนี้ถึงมีอมนุษย์เกลื่อดกลาดนัก ข้าออกไปสู้กับมันทุกวันไม่ไหวหรอกนะ”
เทอร์มิสยังไม่หันมามองข้า และตอบกลับทั้งๆที่ยังนั่งอ่านเอกสารอยู่
“เจ้าถามผิดคนแล้ว เจ้าไม่ได้ออกไปถามพิงค์กี้หรอกเหรอ?”
ข้าครางเบาๆ
นั่นสินะ..ข้าถามผิดคนจริงๆด้วย
บทสนทนาของข้ากับแลนซ์ก็มีประมาณนี้ เรื่องงาน ภารกิจ งาน ภารกิจ แทบไม่ได้คุยเรื่องส่วนตัวเลย ข้าหงุดหงิดจนต้องกลิ้งไปมาบนเตียงอีกรอบสองรอบ
“เจ้าขี้เกียจขึ้นหรือเปล่าเกรเซียส…”
ถึงตอนนั้นแลนซ์เงยหน้าจากเอกสารมามองข้าแล้วล่ะ ข้าลุกขึ้นนั่งทันทีพลางปฏิเสธเขา
“เปล่านะ! ข้าไม่ได้ขี้เกียจ เพียงแต่วันนี้ข้าออกไปจัดการอมนุษย์ทั้งวันแล้วต่างหาก ข้าเหนื่อย ข้าอยากพักผ่อน”
ข้าแทบจะตบปากตัวเองที่พูดประโยคตะกี้ เพราะแลนซ์ลุกขึ้นยืนทันที
“..งั้นข้าก็จะไม่รบกวนการพักผ่อนของเจ้าล่ะ..”
ข้ารีบเรียกแลนซ์กลับมาแทบไม่ทัน เขายังคงจ้องมองข้าด้วยสายตาประมาณว่า เจ้าจะนอนก็นอนไปสิ เรียกข้าไว้ทำไม อะไรเทือกนั้น
“..เจ้าไม่รู้หรอกเหรอ ว่าการที่ได้พูดคุยกับเจ้าก็ถือเป็นการพักผ่อนของข้าเหมือนกัน..”
ข้าเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงปนความน้อยใจ เท่านั้นแลนซ์ก็ถอนหายใจทันที มองข้าด้วยสายตาอ่อนโยนขึ้น
“อือ..ข้ารู้ แต่ถ้าเจ้าเหนื่อยจริงๆก็น่าจะนอนพักผ่อน ไม่ใช่มานั่งงอนข้าอยู่แบบนี้ ข้าง้อเจ้าตลอดเวลาไม่ได้หรอก”
ข้าถึงยิ้มออก
แลนซ์รู้จักนิสัยข้าดี ไม่ใช่ว่าตอนนี้ข้างอนเขาหรอกนะ!
เพียงแต่ตอนนี้ข้าอยากจูบเขา เอ๊ย! ข้าอยากให้เขาจูบข้า เฮ้ยไม่ใช่!!!
“เจ้ารู้ใจข้าดีจริงๆ แลนซ์”
ข้าแสร้งทำเป็นยิ้มหวานให้เขา บางทีเขาอาจจะเข้ามาจูบข้าตอนนี้ก็ได้!
แต่นั่งฉีกยิ้มนานราวห้านาที แลนซ์ก็ยังคงนั่งเซ็นต์เอกสารอยู่ที่เดิม
นี่ข้าหวังอะไรจากแลนซ์ เทอร์มิส คนนี้เนี่ย!?
“แลนซ์ เจ้ารู้เรื่องของเฮฟเฟตัสกับไอซอทหรือยัง?”
แลนซ์เงยหน้าขึ้นมองข้าด้วยความสงสัยทันที
“เรื่องอะไร?”
ข้าว่าแล้วว่าเขาต้องไม่รู้
“..เฮฟเฟตัสกับไอซอทน่ะ พวกนั้นคบกันมาสองเดือนแล้ว และก็จูบกันแล้วสามครั้งด้วย ไม่สิ! ถ้ารวมวันนี้ก็เป็นสี่!!”
ถึงข้าจะไม่มั่นใจว่าหลังจากที่ข้าเดินออกจากห้องไอซอทมา พวกเขาจะจูบกันหรือเปล่าก็เถอะ แต่จูบกันในห้องส่วนตัวแบบนั้นปลอดภัยที่สุดแล้ว ถ้าเกิดชาวบ้านที่มาเข้าเฝ้าเทพอัศวิน เดินไปเห็นเทพอัศวินสองคนกำลังจุมพิตกันอย่างดูดดื่ม ทั้งยังเป็นผู้ชายทั้งคู่อีกล่ะก็ ข้าไม่อยากจะนึกต่อจริงๆว่าอะไรจะเกิดขึ้นหลังจากนั้น
แลนซ์มีสีหน้าแปลกใจ
“..งั้นเหรอ.? น่าแปลกนะที่เป็นสองคนนั้น”
เท่านั้นแหละ เจ้าตัวก็ก้มลงไปเซ็นต์เอกสารต่อ!!!
แลนซ์ เทอร์มิส!!!!!!!!! เจ้าช่วยมีปฏิกิริยามากกว่านี้หน่อยเซ่ะ!!!
ข้าโบกไม้โบกมือไปมาให้เขา แต่เขาก็ยังไม่รู้เรื่อง
“..เจ้าไม่แสดงความคิดเห็นอะไรหน่อยเหรอแลนซ์ แสดงความคิดเห็นน่ะ!”
ข้าโมโหจนควันออกหู!
คนของเขากับคนของข้ารักกัน ทั้งยังขึ้นชื่อว่าเป็นอริกัน แต่พวกเขาก็รักกัน มันไม่น่าแปลกไปหน่อยเหรอ?
“เจ้าต้องการอะไรกันแน่น่ะเกรเซียส?”
ในที่สุดเขาก็รู้จนได้ เขารู้ว่าข้าต้องการอะไรบางอย่างแต่ไม่กล้าพูด เขาจึงเอาแต่นั่งจ้องข้าอยู่อย่างนั้น ข้าก็ได้แต่นั่งเงียบ เพราะจะให้ข้าพูดออกไปได้ยังไงว่า ข้าอยากให้เจ้าจูบข้า จูบข้า จูบข้า!! พูดออกไปแบบนี้ได้ยังไงเล่า!
“..เจ้ารู้ไหมว่าพวกเขาจูบกันแล้วล่ะ…”
ข้าลดเสียงลงเล็กน้อย แลนซ์ไม่มีทีท่าแปลกใจเลย แต่กลับอมยิ้มเมื่อข้าพูดจบด้วยซ้ำ เขารู้แล้วเหรอว่าข้าต้องการอะไร?
“..เจ้าอิจฉาพวกเขาเหรอ?”
ข้าค้อนให้เขาวงใหญ่
“เปล่านะ..ใครจะไปอิจฉากัน ข้ากับเจ้ายังหวานกว่าพวกเขาอีก แล้วเจ้าก็หล่อกว่าไอซอทด้วย ข้าไม่อิจฉาเลยสักนิด!”
แลนซ์หัวเราะก่อนจะเอ่ยต่อว่า
“เจ้าพูดว่า เจ้ากับข้าหวานกว่าพวกนั้นอีกเหรอ..?”
พูดพลางก็หัวเราะพลาง สนุกจังเลยนะ!
แต่ข้าชักไม่แน่ใจแล้วสิ ว่าแลนซ์กับข้าใช่คนรักกันจริงๆหรือเปล่า สองคนนั้นแสดงออกและรู้ตัวกันอย่างชัดเจน จึงจูบกันได้อย่างไม่มีขัดเขิน แต่เราสองคน…ข้ากับแลนซ์ยังไม่มีอะไรมาเป็นพยานเลยด้วยซ้ำ ว่าเราสองคนคบกันแล้ว..แบบนี้ข้าไม่พูดประโยคตะกี้ออกไปยังดีเสียกว่า เพราะถ้าจู่ๆแลนซ์บอกว่า ‘เจ้ากับข้าหวานกว่าสองคนนั้นเนี่ยนะ เป็นไปได้ยังไง ในเมื่อเราไม่ได้เป็นอะไรกัน’ ไม่ก็เหน็บด้วยประโยคเจ็บๆว่า ‘ตัวเจ้าคนเดียวก็หวานกว่าสองคนนั้นไม่รู้กี่เท่าแล้ว ไม่ต้องเอาข้าไปเอี่ยวด้วยหรอก ถ้าเจ้ายังไม่ลดปริมาณความหวานในขนมน่ะ’อะไรเทือกนั้น
แต่พอได้ยินประโยคต่อมาของแลนซ์ ก็ทำเอาข้าเกือบหงายหลังตกเตียง!
“..เจ้ากับข้าหวานกว่าสองคนนั้นเหรอ..ก็คงงั้นมั้ง..เพราะถ้าข้าจูบเจ้าล่ะก็ ข้าต้องอดใจไม่ไหวทำอย่างอื่นต่ออีกแน่ ถ้าเป็นแบบนั้นงานข้าก็จะเสียทันที เพราะงั้นรอให้พวกเราเกษียนอายุก่อนนะ..”
รู้งี้ไม่ถามดีกว่า!!!
ถึงตอนนี้ข้าก็พูดอะไรไม่ออกแล้ว ได้แต่จินตนาการว่า ไอคำว่า ‘อดใจไม่ไหวทำอย่างอื่นต่อ’ ของแลนซ์นี่มันคืออะไรกัน
แล้ว…’เพราะงั้นรอให้พวกเราเกษียนอายุก่อนนะ’
ประเดี๋ยวก่อน!
งี้ก็แสดงว่ากว่าที่พวกเราจะจูบกันได้ก็ต้องรออีกสิบหกปีเหรอ!!
“ไม่นะแลนซ์ ข้าไม่อยากรออีกสิบหกปีหรอก ถึงตอนนั้นไม่รู้ว่าเฮฟเฟตัสกับไอซอทจะจูบกันเป็นกี่ร้อยครั้งแล้ว แต่ข้าก็อยากบ้างนี่!!! ข้าไม่อยากอดทนไปจนถึงตอนนั้นนะ!”
ข้าแทบจะปิดปากตัวเองไม่ทัน
แลนซ์จ้องมองข้าทันที แถมยังจ้องนานอีกด้วย
เขาคงจะช๊อคมากที่ข้าพูดอะไรออกไปแบบนั้น แต่ข้าแค่อยากจูบกับเจ้าตอนนี้มันผิดหรือไง
กฏเหล็กของข้าคือห้ามรักผู้หญิง แต่เจ้าไม่ใช่ผู้หญิงเสียหน่อย และข้าก็ไม่ใช่ผู้หญิงด้วย เพราะงั้นจะเสียความบริสุทธิ์ไปตอนนี้ก็ใช่ว่าจะเสียหายอะไรนี่!
แต่พอพูดถึงประโยคที่ว่า ‘อดใจไม่ไหวทำอย่างอื่นต่อ’ ของแลนซ์ ข้าก็เขินจัดจนทำอะไรไม่ถูกอีกครั้ง
พวกเรานั่งเงียบไปสักพักก่อนที่แลนซ์จะเป็นคนทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน
“..เจ้าอยากจูบข้าเหรอ?”
ข้าโบกมือไปมาพลางส่ายหน้าสุดชีวิต
“ไม่ๆๆๆ ไม่ใช่อย่างนั้นนะ! เจ้าเข้าใจผิดแล้วแลนซ์ ข้าแค่…ข้าแค่…”
“ข้าแค่อยากให้เจ้าจูบข้าบ้างก็เท่านั้น…เจ้าจะพูดแบบนั้นใช่ไหมเกรเซียส..”
ข้าก้มหน้างุด หยิบผ้าห่มขึ้นมาวางบนตักแก้เขิน
แต่พอได้ยินประโยคต่อมาของเขา ข้าก็ทิ้งผ้าห่มทันที
“..ไม่ได้หรอก ข้าบอกเจ้าไปแล้วว่างานข้าจะเสีย..เจ้าน่าจะเข้าใจนะ เพราะฉะนั้นอดทนไว้หน่อยเถอะ”
นี่เขาสั่งให้ข้าอดทนอะไรเนี่ย!?
ยังไม่ทันที่ข้าจะโต้ตอบอะไร ก็มีเสียงเคาะประตูดังลั่น
“ท่านหัวหน้าเทพอัศวินเทอร์มิส ท่านหัวหน้าอยู่ในนั้นหรือเปล่าครับ ท่านหัวหน้าเทอร์มิส!!!”
นั่นเป็นเสียงของเหล่าอัศวินในสังกัดของเทอร์มิสแน่ ข้ารีบลุกขึ้นยืนอย่างเรียบร้อย ก่อนที่แลนซ์จะเปิดประตู
พวกนั้นสองคนถลาเข้ามาในห้อง
“พระสังฆราชบอกให้ข้ามาเรียกท่านไปพบ ท่านหัวหน้า อย่างด่วนที่สุดด้วยครับ..”
แลนซ์พยักหน้า
“อือ ข้าจะรีบตามไป พวกเจ้าออกไปก่อนเถอะ”
ข้าอ้าปากค้างทันที..
ตาแก่นั่นขัดความสุขของข้าอีกแล้ว!!!
แลนซ์จัดกองเอกสารเข้าที่ด้วยความเร่งรีบ
“เกรเซียส กองเอกสารนี่ข้าจะกลับมาเอาพรุ่งนี้ เพราะวันนี้ข้าคงจะไม่กลับเข้ามาแล้วล่ะ แล้วเจอกันพรุ่งนี้…”
พูดจบก็ตั้งท่าจะเดินออกจากห้อง
ข้าจึงเรียกเขาเอาไว้ก่อนที่เขาจะเปิดประตูออกไป
“เดี๋ยวก่อนแลนซ์…แล้วข้าล่ะ?”
ประตูเปิดออก แลนซ์หันมามองข้า
“เจ้าเหรอ? เจ้าก็นอนพักผ่อนไปสิ ไม่ก็พอกหน้าอะไรของเจ้าไปซะ..”
พูดจบก็ก้าวเท้าออกจากห้อง ข้าจึงเรียกเขาไว้อีก
“เรื่องจูบล่ะ!!!!”
แลนซ์ชะงักฝีเท้า ก่อนจะหันมามองข้าอีกครั้ง
“เรื่องจูบของข้าล่ะ..”
น้ำเสียงของข้าอ่อนลงจนอีกฝ่ายถอนหายใจ
“เจ้านี่จริงๆเลย….”
ไม่ทันที่ข้าจะตั้งตัว แลนซ์ก้าวเท้ามายืนตรงหน้าข้า ก่อนจะก้มลงมาใกล้ๆ ข้าหลับตาปี๋อย่างมีความสุข แต่สิ่งที่ข้าได้รับกับเป็นการหอมฟอดใหญ่ๆตรงแก้ม
แต่นั่นก็ทำให้ข้าเขินจนต้องเอามือลูบมันเหมือนกันล่ะ
“..เอาไว้แค่นี้ก่อนนะ…ข้าต้องรีบไป..”
“เดี๋ยวสิแลนซ์……”
แลนซ์หันมามองข้าอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะพูดเสียงเบาสุดๆว่า
“..ข้ารักเจ้า…”
แล้วก็หุนหันออกจากห้องไปทันที…
ประตูห้องปิดลง พร้อมๆกับที่ร่างของข้าค่อยร่วงลงบนพื้น…
มือยังลูบแก้มด้านขวาที่แลนซ์ทิ้งรอยอบอุ่นเอาไว้ให้ แถมยังบอกรักข้าดื้อๆอีกแน่ะ
นับว่าวันนี้เป็นวันที่ข้าจะต้องจดจำไปตลอดชีวิตอีกวันหนึ่งเลยทีเดียว….
“..แล้วเรื่องจูบล่ะ???”
————————————————————————————–
Bluemoons89 