Title : Empty
Author : rainyday515
Pairing : Jean x Eren
Rate: PG
เสียใจ…
ตั้งแต่เกิดมา เพิ่งเคยรู้สึกแบบนี้…
ความรู้สึกที่เหมือนไม่มีใครอีกแล้ว ความอบอุ่นในหัวใจได้หายไป
หายไปพร้อมๆกับภาพนั้นที่เขาบังเอิญผ่านมาเห็น..
ร่างไร้วิญญาณของมัลโก้…
เขาแทบอยากร้องตะโกนออกมาดังๆว่าเขาเสียใจ ถ้าทำแบบนั้นบางทีอาจรู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อยก็ได้ แต่ตอนนี้เขาคือจุดรวมสายตาของทุกคน ไม่ว่าจะเป็นซาช่า โคนี่ หรือแม้แต่แอนนี่ที่เก่งมากก็ตาม เขาเหมือนกลายเป็นหัวหน้ากลายๆไปแล้ว ถ้าหัวหน้าดันแสดงท่าทางอ่อนแอให้เห็น มันคงไม่เหมาะเท่าไหร่ เขาจึงต้องแอบลุกขึ้นมาตอนดึก มานั่งมองกองไฟเงียบๆอยู่อย่างนี้ ไม่แม้แต่จะทำอย่างที่ใจคิด
“มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้น่ะ”
เขาสะดุ้งก่อนหันไปมองทางต้นเสียง เอเลน เยเกอร์ เดินพยุงร่างของตัวเองค่อยๆตรงมาที่เขานั่งอยู่ อาการบาดเจ็บจากที่กลายร่างเป็นไททันคงยังไม่หายดี
จริงสิ หมอนี่จู่ๆก็กลายเป็นไททันขึ้นมาซะอย่างนั้น…
ยังไม่ทันที่เขาจะพูดอะไร หมอนี่ก็ถือวิสาสะนั่งข้างๆเขา พลางจ้องมองไปยังกองไฟเหมือนที่เขาทำก่อนหน้า
“เสียใจด้วยนะ เรื่องมัลโก้น่ะ”
อา ทั้งที่ปกติชอบทำหน้าตากวน และพูดจนแขวะเขาอยู่เรื่อย ทำให้เราสองคนไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่ แต่ตอนนี้…จะว่าไป การที่คนที่นั่งอยู่ข้างๆเขาจู่ๆกลายเป็นไททันขึ้นมานั้น มันคงเป็นเรื่องที่เจ้าตัวก็คงช็อคไม่น้อย
“หมอนั่นก็ชอบทำอะไรเกินตัวแบบนี้แหละ” เขาตอบพลางกลั้วหัวเราะเบาๆ ทั้งที่เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาหัวเราะเลยด้วยซ้ำ
“ไม่จำเป็นต้องเก็กตลอดเวลาก็ได้ ปลดปล่อยมันออกมาบ้าง ความรู้สีกของแกน่ะ”
เหมือนชนักติดหลัง อีกฝ่ายพูดแทงใจเขาเข้าจังๆ ดวงตากลมโตสีดำตรงหน้าที่จ้องมองเขาอย่างจริงจังนั้น ไม่มีแววล้อเล่นอยู่เลย
“นายพูดอะไรน่ะ” อยากตบปากตัวเองที่ยังพูดจาเลอะเทอะอยู่เรื่อย
“พูดความจริงไง แทงใจดำแกใช่มั้ย ไม่จำเป็นต้องเก็บความรู้สึกนั้นไว้ ระบายมันออกมาสิ แกไม่ใช่หัวหน้าหน่วยนะเว้ย ไม่จำเป็นต้องเก็กเพื่อใคร”
“เอเลน แกมาที่นี่เพื่อจะพูดเรื่องนี้กับฉันเรอะ? กลับไปซะเถอะ หัวหน้ารีไวคงไม่ปล่อยแกไว้แน่ ออกมาเดินท่อมๆกลางดึกแบบนี้——”
“มองหน้าฉันสิ…”
“!?”
“แจน…”
เงยหน้ามองอีกฝ่าย ดวงตาสีดำขลับนั้นเหมือนมีแรงดึงดูดอย่างประหลาด เขาเผลอสบตาดวงนั้นอยู่นานหลายวินาที ก่อนอีกฝ่ายจะยอมเปิดปากพูด
“ไม่ใช่แกคนเดียวที่รู้สึกแบบนี้ เข้าใจมั้ย”
มือบางเยียบเย็นของอีกฝ่ายค่อยๆเอื้อมขึ้นมาสัมผัสแก้มของเขา มือหยาบ ทว่านุ่มนวลที่ไม่รู้ผ่านอะไรมานักต่อนัก นิ้วโป้งเล็กๆค่อยๆเกลี่ยน้ำตาของเขาที่กำลังก่อรื้นขึ้นช้าๆ ปล่อยให้คนตัวเล็กกว่าถือวิสาสะสัมผัสใบหน้าของเขาอยู่อย่างนั้นจนพอใจ
ไม่มีคำพูดอะไรระหว่างคนสองคนอีก…
เสียงปุปะของกองไฟที่กำลังปะทุ เสียงสายลมพัดยามดึก ความเสียใจของเขาถูกเติมเต็มด้วยร่างของคนตัวเล็กกว่า สองแขนโอบร่างเล็กของอีกฝ่ายเข้าหาตัวช้าๆ เอนหัวซบลาดไหล่ที่เล็กกว่าอย่างเด็กหาที่พึ่ง หยาดน้ำตาไหลออกมาโดยที่ไม่สามารถหยุดมันได้
ขอบคุณนะ เอเลน…
.
.
.
แสงแดดวันนี้เป็นประกายเจิดจ้ากว่าทุกวัน เหล่าทหารทีมสำรวจต่างยุ่งอยู่กับภารกิจสำรวจนอกกำแพงที่กำลังจะเกิดขึ้นอีกครั้งในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า แจน กิลชูไตน์ตื่นเช้ามาพร้อมกับความสับสน เหตุการณ์เมื่อคืนนั้นเป็นเรื่องจริงหรือฝันกันแน่ ขอบตาดำบ่งบอกเป็นอย่างดีว่าเขานอนไม่หลับเลยแม้แต่นาทีเดียว แต่กระนั้นเขาก็ยังกระตือรือร้นที่จะลุกขึ้นมาปฏิบัติภารกิจในวันนี้ แม้จะยังดูงงๆอยู่ก็ตาม
“แจน ทำไมหน้าดูซีดเซียว ขอบตาดำปื้นแบบนั้น นอนไม่หลับเหรอวะ” โคนี่ตีหลังเขาดังป้าบ ก่อนทุกคนจะเข้ามารุมล้อมถามไถ่สารทุกข์สุขดิบเขาระงมไปหมด จนกระทั่ง…
“แจน..”
เสียงเรียกของใครบางคนที่กอดเขาค่อนคืน พลันหัวใจก็เต้นผิดจังหวะ
“หัวหน้ารีไวเรียกแกแน่ะ”
เขาปลีกตัวจากทุกคนมุ่งตรงไปหาอีกฝ่ายอย่างงุนงง แล้วเดินไปยังห้องทำงานของหัวหน้ารีไวพร้อมกัน
วูบหนี่งในความคิด เขาอยากจะถามอีกฝ่ายว่าเมื่อคืนมันเป็นเรื่องจริงหรือความฝัน เพราะสีหน้าคนตัวเล็กกว่าดูจะเรียบเป็นปกติซะเหลือเกิน
แต่แล้ว…
จู่ๆ ก็มีมือร้อนของใครบางคนถือวิสาสะฉวยมือของเขาไปจับไว้ แทบไม่ได้มองหน้าเขาเลยด้วยซ้ำ กระชับมือที่จับมือเขาอยู่แน่นขึ้น รอยสีชมพูเล็กๆเจืออยู่บนแก้มสีขาวของเอเลน
ไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรอีก..
ถือเป็นรอยยิ้มแรกในรอบหลายวันของแจน กิลชูไตน์..
fin
Bluemoons89 